In Deel 1 heb ik de kernmechanismen van de GENIUS Act uiteengezet, evenals de winnaars en verliezers. Vandaag gaan we dieper. Want onder het schone regelgevingskader ligt een strategische inzet EN een systemisch risico. Ten eerste omzeilt de VS de rommelige politiek van een centrale bank digitale valuta (CBDC) en delegeert in plaats daarvan aan particuliere uitgevers om de digitale dollar de toekomst in te dragen: gelicentieerd, onderpandgedekt, gereguleerd. Het is programmeerbare financiën, verpakt in de geloofwaardigheid van de staat. Maar regelgevende duidelijkheid ≠ systemische veiligheid. Ten tweede opent GENIUS een gecontroleerde sandbox waar spelers zoals @Circle, @Stripe, en mogelijk zelfs @Amazon, @Meta, of grote banken merkdollars kunnen uitgeven. Het klinkt als innovatie totdat die "Bezos Bucks" of "Zuckerbucks" te maken krijgen met een liquiditeitscrisis, een reputatieschade of operationele falen. En we hebben deze film eerder gezien: > @USDC verloor zijn koppeling naar $0.87 tijdens de SVB-inzinking. > @Tether_to zakte naar $0.95 tijdens de Luna-contagie. Beiden overleefden, maar alleen omdat hun tentakels nog niet diep in het hart van het financiële systeem waren doorgedrongen. Nu zullen ze dat wel doen. Met stablecoins die deposito's aanhouden, integreren met loonbetalingen, betalingen, en uiteindelijk kapitaalmarkten, kan een verlies van vertrouwen in één uitgever paniek in het systeem veroorzaken. We bouwen interoperabiliteit met risico, en we begrijpen de feedbackloops nog niet volledig. Dit is waar GENIUS begint te lijken op een tweesnijdend zwaard. De GENIUS Act is coherent, noodzakelijk en strategisch gedurfd. Het geeft de dollar een manier om wereldwijd te concurreren, programmeerbaar bij ontwerp. Maar het embed ook het risico van fragmentatie, arbitrage en systemische transmissie. GENIUS is hoe de dollar code wordt. Laten we gewoon zorgen dat het de geschiedenis niet herschrijft. 🔥