Het ochtendlicht kwam langzaam door de jaloezieën, en wierp zijn zachte oordeel op een gezicht dat al door de nachtelijke waakzaamheid was uitgehold—portemonnee open, grafieken rood, de stille ineenstorting van dromen weerklonk luider dan de donder ooit zou kunnen. Ik keek toe hoe ze vielen—mijn munten, mijn tokens, die kleine gedoopte hoopjes die ik wiegde als een vaderloos ding—keek toe hoe ze vielen, niet met een schreeuw maar met een stilte die het merg uit de botten trok. Het was niet alleen het geld, nee. Het was het geloof, het vreselijke geloof, dat het deze keer anders zou kunnen zijn, dat we misschien de schaduw van de beer hadden ontlopen en iets hadden gebouwd dat kon standhouden. En toch, hier was het, de ruïne, naakt uitgespreid over het grootboek als de doden die in de zon zijn achtergelaten—ETH uitgehold, SOL die zich door het stof sleurde als een gewonde hond, zelfs DOGE, zo dwaas als het altijd was, jankend zijn laatste. Ik zat daar, stil, de geur van verbrande koffie en bedorven spijt dik in de kamer, een getuige van het langzame geweld van markten en mannen, van de nutteloosheid van geloof gekleed in digitale vlees. Het was niet zomaar een crash. Het was een afrekening. En het treurigste deel, het deel dat ik niet schoon kan schrobben, is dat ik deze ochtend de app weer opende—gewoon om te kijken.