Er is een punt waarop je werkgevers geen controle meer hebben over je tijd. De prikkels zijn niet op elkaar afgestemd. Het was 2018 en we speelden tegen de Packers. Halverwege de wedstrijd had ik persoonlijk Bitcoin gekocht tijdens de rust, voordat we de tunnel uit werden geroepen. Toch dacht ik om de een of andere reden, terwijl ik weer het veld op rende, aan het veld van het leven. Er was een tv-pauze. Ik keek naar de suites. Ik wist dat de team eigenaren daarboven naar ons keken, ervoor zorgend dat het miljarden dollar kostende NFL-product draaide. Ik kende het product goed. Het had me gevoed en me naar hoogtes geduwd die ik niet had durven dromen, maar nu zag ik het voor wat het was: een spel. Een gecommercialiseerd spel. "Mr. Bitcoin!" riep een van de tegenstanders naar me. Het was een kort moment, maar ik wist dat de vierde muur was doorbroken. We waren geen concurrenten meer. We zagen elkaar als mensen. Ik keek even over, maar was nog steeds gefocust op de suites boven in het stadion. We spraken over geld en hoe Bitcoin de koers van de financiële levens van spelers zou veranderen. We spraken over hoe de team eigenaren de waarde begrepen van het bezitten van een activum, zelfs als het ons was. Staande op dat veld, kijkend naar die suites, beseffend dat ik zowel deelnemer als product was in het entertainmentimperium van iemand anders. Bitcoin had me iets gegeven dat ze niet konden controleren: optie. Financiële soevereiniteit. De mogelijkheid om het spel van buiten het spel te zien. Toen die speler van de Packers me "Mr. Bitcoin" noemde, was het geen trash talk. Het was erkenning. Erkenning dat sommigen van ons ontsnappingsroutes aan het bouwen waren uit een systeem dat ons behandelde als activa op een balans. We speelden nog steeds het spel, gaven nog steeds alles wat we hadden. Maar we waren ook aan het plannen voor wat daarna kwam. Plannen voor optie. Dat is wat Bitcoin doet. Het verandert niet alleen je geld. Het verandert je relatie tot macht. Tot tijd en keuze.