Zobaczywszy wyznanie Paryskiego Brata, czuję, że mam te same demony co on. Jesteśmy jedną kategorią ludzi, można powiedzieć, że wszyscy moi bracia, którzy wciąż zmagają się w świecie kryptowalut, to jedna kategoria ludzi. Wszedłem w ten świat w 2020 roku, w 2021 roku osiągnąłem swój szczyt. Dogecoin sprawił, że stałem się bogaty z dnia na dzień. Nie mogę się równać z 14 milionami Paryskiego Brata, ale 4,4 miliona dla kogoś, kto dopiero co ukończył studia, bez wątpienia pozwala na chwilowe dobre życie. Ale czuję, że to za mało. Aby moja dziewczyna mogła naprawdę prowadzić stabilne życie, a nawet przejść na emeryturę, potrzebuję przynajmniej 10 milionów. Zakończenie można sobie wyobrazić. Jak większość braci pragnących błyskawicznego sukcesu, odczucie duszenia, gdy wszystko wraca do zera w jedną noc. Do dziś, Paryski Bracie, wspominając to, wciąż czuję się źle przez długi czas. Nie wiem, jak Paryski Brat wyszedł z ciemności, gdy jego 14 milionów spadło do zera, ale ja potrzebowałem 3 miesięcy, aby ledwo wrócić do normalnego życia. Te 3 miesiące bez celu były jak żywe trupy. Potem, 2022, 2023, 2024, 2025, cztery lata, całe cztery lata. Krzywa zysków wyglądała jak stopniowo umierający EKG. Gdy wzrastała o 2 cm, spadała o 10 cm. Długi rosły jak utracony czas, coraz więcej. Niektórzy mogą się zastanawiać, czemu, gdy 4,4 miliona spadło do zera, nie straciłem dużo kapitału. Czy nie można po prostu wycofać się z rynku? To śmieszne. Zapytajmy, jak student w Chinach, zarabiający 3000 miesięcznie, może kupić mieszkanie, jak zarobić na posag, jak zdobyć miłość. Przez te lata mieszkanie 🏠 zawsze było moim zmartwieniem. Od początkowego pragnienia, by zarobić kilka milionów, przez chęć uzbierania na wkład własny, po ostateczne poczucie bezsilności, że nie mogę zarobić nawet kilku tysięcy. Ostatecznie odkryłem, że nie jestem geniuszem transakcji, ale tylko ofiarą kaprysu losu. W ciągu tych 5 lat w świecie kryptowalut zdobyłem niezliczone doświadczenia, ale już nie mam takiego szczęścia jak w 2020 roku. Szczęście to naprawdę ważna rzecz. Gdy go zabraknie, nie ma już możliwości powrotu. Nienawidzę losu, czemu pozwolił mi wygrać te 4,4 miliona, czemu nie pozwolił mi od razu zbankrutować, dał mi nadzieję, która przyniosła mi nieskończoną rozpacz. Nienawidzę siebie, całkowicie zakochanego w miłości. Gdy ktoś ma pilny cel, już w połowie przegrywa w transakcjach. Gdy człowiek ma słabość, wszystko się sypie. Wczoraj nie jadłem przez cały dzień, rano zjadłem jedno jajko, ale wcale nie czuję głodu, ponieważ dyskomfort fizyczny przewyższa uczucie głodu. Miesięczna rata mojego zadłużenia zawsze jest wyższa niż pensja. Moja pensja w kraju też nie jest niska, w końcu to branża komputerowa, ale przerażające jest to, że miesięczna rata zadłużenia przekracza pensję. Zawsze uważałem, że mam pecha. Czytając post Paryskiego Brata, nie wiem, czy jestem jego mniejszą wersją, czy przeszłym Paryskim Bratem. Może to my decydujemy, co dalej.